Η Εταιρεία Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ) ανακοινώνει στους εταίρους της, τους φίλους, τους ερευνητές και τους χρήστες των αρχείων και της βιβλιοθήκης της ότι από τη Δευτέρα 24 Ιουλίου 2017 αναστέλλει τις εργασίες της στα γραφεία της οδού Μαυρομιχάλη 52, 3ος όροφος — Αθήνα για την υπόλοιπη θερινή περίοδο, προκειμένου να επιμεληθεί τη μεταφορά της έδρας της σε άλλο κτήριο στην περιοχή της Πλάκας.

Συμπληρώνεται σχεδόν ένας χρόνος που έφυγε από την ζωή η διανοούμενη αγωνίστρια Ευτυχία Ρασσιά. Η Ευτυχία γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1941. Από τα γυμνασιακά της χρόνια συνδέθηκε με το αριστερό μαθητικό κίνημα και είχε ιδιαίτερα λογοτεχνικά ενδιαφέροντα, γράφοντας τα πρώτα ποιήματά της στην τρυφερή αυτή ηλικία. Κατά την διάρκεια των φοιτητικών της χρόνων θα συμμετέχει ως δραστήριο μέλος της σπουδαστικής οργάνωσης της Ν.ΕΔΑ στο Γραφείο της Παντείου, όπου ήταν η Σχολή της και θα διακριθεί στους αγώνες του 114 και του 15%. Επίσης θα αναπτύξει ιδιαίτερη δραστηριότητα στα πλαίσια του Τοπικού συλλόγου φοιτητών Κεφαλληνίας και Ιθάκης. Ενώ σημαντική δραστηριότητα θα αναπτύξει στους κόλπους της Ομοσπονδίας Τοπικών Σπουδαστικών Συλλόγων Ελλάδος (Ο.Τ.Σ.Σ.Ε.).

Εκδόθηκε πρόσφατα (Ιούνιος 2016) από την ΕΜΙΑΝ σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο το συλλογικό έργο “Νεολαία και οικονομικές κρίσεις στην Ελλάδα 1929 και 2008″ με επιμέλεια των Λουδοβίκου Κωτσονόπουλου, Δέσποινας Παπαδημητρίου και Ζήσιμου Συνοδινού, εκδόσεις Gutenberg.

Με τον Στέφανο μας έφερε κοντά εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια η κοινή μας αγάπη για την τυπογραφία και τη γλωσσική διατύπωση. Έγινε ο δάσκαλός μου στις επιμέλειες κειμένων, δουλειά μου για μια δεκαετία και χούι που δεν έφυγε ποτέ. «Οι αυτοδίδακτοι», γελούσαμε. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Άνοιξε το σπίτι του, την οικογένειά του, έγινε φίλος αγαπητός. Διάβασα πρώτη φορά με συγκίνηση σε χειρόγραφο στο Καπανδρίτι το βιβλίο της Παγώνας: «για να ξέρει η Κατερίνα», μου είπε.

Σπάνια κερδίζει άνθρωπος την αγάπη και την αναγνώριση τόσων πολλών και για τόσα πολλά όσο ο Στέφανος Στεφάνου. Πολλοί ήταν αυτοί που ένιωσαν την ανάγκη, σαν για να καλύψουν το κενό της απουσίας του, να μιλήσουν και να γράψουν γι’ αυτόν από την επομένη κιόλας της ξαφνικής αποδημίας του, ανήμερα Πρωτοχρονιά: Για την ένταξή του στην Αριστερά από την άγουρη εφηβεία, δεκαπέντε χρονών παιδί στις γραμμές της κομμουνιστικής νεολαίας το 1941, για τη δράση του στην ΕΠΟΝ μετά, το 1943, για τον δεκαεπτάχρονο ανταρτοεπονίτη στα βουνά της Θράκης. Για τις διώξεις, τη σκληρή εμπειρία της φυλακής και της εξορίας από το 1946 ώς τις αρχές του ’60. Την ένταξή του, από πόστα ευθύνης, στις γραμμές της ΕΔΑ, της νεολαίας της και της νεολαίας Λαμπράκη, στη συνέχεια. Τη σύλληψή του από την απριλιανή δικτατορία, και τα στρατόπεδα της νέας εξορίας. Τη διαφωνία του με τις πολιτικές αποτιμήσεις της ηγεσίας του εξόριστου κόμματος και τις κρίσιμες αποφάσεις της ΚΕ, που οδήγησαν στη διάσπαση του ΚΚΕ. Τη σφοδρή δημόσια καταγγελία, μέσα από τα δεσμωτήρια της χούντας, της καταστολής της Άνοιξης της Πράγας από τα σοβιετικά τανκς το καλοκαίρι του 1968. Τη συμμετοχή του, μετά το 1974, ως ανένταχτος αριστερός, στις αναζητήσεις για μια νέα ελληνική Αριστερά. Τις επιδόσεις του ως επιμελητής επιστημονικών εκδόσεων υψηλού κύρους, τη συνδρομή του στο έργο των ΑΣΚΙ και την ΕΜΙΑΝ, την οποίας υπήρξε συνιδρυτής και ένας από τους βασικούς εμπνευστές και συντελεστές του έργου της.