Μέσα σε κλίμα άφατης λύπης κηδεύτηκε χθές στη Λευκάδα η συγγραφέας Εύη Βουτσινά. Η εξόδειος λειτουργία έγινε στην εκκλησία της Παναγίας των Ξένων.

Είναι τραγικό, μέσα σε ένα μόλις χρόνο, Μάρτιος του 2012-Απρίλιος του 2013, να χάνεις δύο από τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα. Και μάλιστα ξαφνικά, χωρίς να το περιμένεις. Δύο ανθρώπους που σημάδεψαν όλη σου τη ζωή. Ο προσωπικός πόνος περισσεύει. Όμως σε αυτούς τους άθλιους καιρούς που ζούμε, τέτοιες απώλειες γίνονται ιδιαίτερα αισθητές. Όχι μόνο προσωπικά αλλά για όλους μας. Σήμερα αυτούς τους δύο ανθρώπους τους χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ήταν πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Είχαν όμως και πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ήταν σημεία αναφοράς για πολλά πράγματα. Για ήθος, για αρχές, για σεμνότητα, για ευγένεια, για χαμόγελο, για διαλλακτικότητα, για ανιδιοτέλεια, για ξεχασμένες αξίες. Ο καθένας μέσα από τη δική του ζωή, όχι, στα λόγια. Ήταν άδικο. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε το παράδειγμά τους. Ξαφνικά, τώρα, μέσα στη νύχτα που γράφω αυτές τις γραμμές, εμφανίστηκε μπροστά μου και ένα άλλο πρόσωπο με σπάνιες ιδιότητες, πρόσφατα χαμένο. Ένας άλλος Μπάμπης. Ο Μπάμπης ο Λυκούδης, που όλοι έχουμε ξεχάσει.